سال ۱۳۲۸ در نیشابور زاده شد. تحصیلاتش را در این شهر به پایان آورد و پس از شرکت در آزمون سراسری کنکور در رشته مهندسی شیمی در دانشگاه صنعتی شریف پذیرفته شد. دو سال پس از اتمام تحصیلاتش یعنی سال ۵۴ به استخدام مناطق نفتخیز درآمد و تا سال ۶۰ به خدمت ادامه داد و پس از آن به شرکت ملی گاز منتقل شد و در راه‌اندازی طرح سرخس- نکا همکاری کرد.
سال ۱۳۷۲ به عنوان معاون عملیات به ستاد شرکت ملی گاز پیوست و از سال ۷۴ به مدت ۱۰ سال مدیر عملیات و عضو هیات‌مدیره شرکت گاز به خدماتش ادامه داد. سال ۱۳۸۷ با ۳۳ سال خدمت تقاضای بازنشستگی کرد و به افتخار بازنشستگی نائل شد.
تا این که با قانون منع خدمت بازنشستگان در سال ۹۵، از کار کناره‌گیری کرد و به دنیای بازنشستگی قدم نهاد. اما هنوز هم نمی‌توان گفت یکسره از کار جدا شده چراکه در حال حاضر نیز در حوزه های تخصصی فعالیت می‌کند.
عبدالحسین ثمری به تازگی به عنوان یکی از اعضای هیات‌مدیره کانون بازنشستگان ایران انتخاب شده است. درباره چگونگی راه یافتنش به کانون تهران می‌گوید: « بنا به توصیه یکی از دوستان و با توجه به علاقه‌ای که به فعالیت در کانون بازنشستگان داشتم در انتخابات شرکت کردم. چهار ماه از فعالیت رسمی کانون در دور جدید می‌گذرد و برنامه‌ریزی‌هایی در زمینه‌های مختلف انجام شده است. البته مسئولیت من در حوزه ورزش و گردشگری است.
کوهنورد شناگر!
علت گرایش من به این بخش فعالیت‌ها، انس و الفت دیرینه‌ای است که با ورزش داشته‌ام. در دوره اشتغال یکی از برنامه‌های من کوهنوردی با همکاران شرکت گاز بود. به جز آن، یکی از ورزش‌های مورد علاقه‌ام شناست که هنوز هم به طور پیوسته(هفته‌ای سه یا چهار مرتبه) این ورزش را دنبال می‌کنم.
به اعتقاد من، ورزش برای بازنشستگان باید معنایی مترادف با سلامت داشته باشد. یعنی خروجی برنامه‌های ورزشی باید سلامت و ارتقای وضعیت جسمی و روحی بازنشستگان باشد. ما نیز به دنبال همین خروجی کیفی هستیم چراکه ممکن است عده‌ای ندانند چه ورزشی برای آنها مناسب و مفید است.
تخصیص اعتبار بر اساس نیاز
شاید یکی از نکاتی که در حوزه ورزش سالمندان کمتر مورد توجه قرار گرفته، ورزش‌های ذهنی است. هدف ما این است که اعتبار اختصاص یافته را بر اساس اولویت‌ها و نیازهای واقعی همکاران به مصرف برسانیم.
یکی از دغدغه‌های ما در بخش ورزش، بحث آگاهی‌بخشی است. یعنی همکاران در ارتباط با ورزش تکلیف خود را بدانند و برای ورزش برنامه و هدف داشته باشند. در حالی که بسیاری از افراد در این زمینه آگاهی کافی ندارند و ورزش را در برنامه روزانه خود نگنجانده‌اند. بنابراین وظیفه ماست که با آگاهی بخشیدن به همکاران، آنها را از نیازهای ورزشی خودشان مطلع کنیم.»
کارت ورزش پروژه ای موفق
باید بگویم صندوق‌ها در سال‌های اخیر در زمینه ارائه تسهیلات ورزشی موفق عمل کرده است. به ویژه با کارت‌های ورزشی که در اختیار بازنشستگان قرار داده، راه رسیدن به تندرستی را هموار کرده است. اما آگاهی بخشی برای استفاده مطلوب از کارت‌ها نیز مهم است و این وظیفه‌ای است که کانون‌ها باید عهده‌دار شوند. مثلا اگر قرار باشد ورزشی همچون یوگا نیز در فهرست ورزش‌های قابل ارائه به بازنشستگان قرار گیرد باید همکارانی که در این زمینه مهارت و آگاهی دارند شناسایی شوند و مراکزی در اختیار آنان قرار گیرد که بتوانند جمعیتی را تحت آموزش قرار دهند.
همان طور که گفتم شرایط سنی و ذهنی بازنشستگان ایجاب می‌کند ورزش‌های کم‌تحرک‌تر نیز در شمار ورزش‌های متناسب با این سنین گنجانده شود. البته بازنشستگان فرهیخته صنعت نفت، با دانش و تجربه‌ای که طی سال‌ها خدمت کسب کرده‌اند می‌توانند یاریگر کانون‌ها در توسعه و تحول ورزش باشند و می‌توانیم از نظرات آنان نیز در شکل دادن به نظام مشارکت کانون‌ها استفاده کنیم.
اعضای هیات‌رئیسه جدید کانون تهران همگی از مدیران باسابقه صنعت بوده و برنامه‌های راهبردی در نظر دارند تا بتوانیم از قابلیت‌های موجود بهره بگیریم و به تحولات قابل توجهی دست یابیم به ویژه در امر ورزش و گردشگری. چنانکه در همین فرصت محدود نیز برخی اقدامات در کانون شکل گرفته است. از جمله این که درصددیم ساختار مناسبی را شکل دهیم که بر اساس آن از بروکراسی اداری بکاهیم و شرایط مناسبی را به لحاظ ساختاری تشکیل دهیم که خارج از تشریفات اداری، نتیجه‌محور باشد.
صندوق‌ها در بخش ورزش رویکردی مثبت داشته است امید که ما هم بتوانیم با بسترسازی مناسب و بهره‌مندی از نظرات همکاران بازنشسته خود، رسالت سنگینی را که بر دوش داریم به درستی به انجام رسانیم.
از آغاز فعالیت اعضای جدید هیات‌مدیره، برنامه‌های گردشگری و کوهنوردی به روال سابق ادامه یافته است و امید داریم در سال ۹۸ برنامه‌های جدیدی را به شکلی هدفمند به اجرا درآوریم. البته برنامه خود را تا پایان فروردین ماه اعلام خواهیم کرد تا بازنشستگان بر اساس آگاهی و علاقه‌ای که نسبت به هر یک از برنامه‌ها دارند در آنها شرکت کنند.
بهترین ورزش و دیدگاه های متفاوت
شاید بهترین ورزش، از نظر هرکسی متفاوت باشد. اما به نظر من باید ورزشی را بهترین خواند که کمترین میزان آسیب‌پذیری را برای بازنشستگان داشته باشد. بعد از ۶۰ سالگی طبیعتا انجام ورزش‌های سنگین، می‌تواند آسیب‌زا باشد. یا این که لزوما ورزشی مثل کوهنوردی که برای جمعیت زیادی قابل اجراست و نیاز به تجهیزات ویژه‌ای ندارد نمی‌تواند گزینه مناسبی برای همه بازنشستگان باشد. بنابراین باید با جمعیت خاموشی که عضو کانون هستند اما نیازها و علایق دیگری دارند ارتباط بگیریم و نظرات آنها را نیز جویا شویم و در تصمیم‌گیری‌ها لحاظ کنیم.
یکی از ماموریت‌های مهم ما در کمیته آموزش، آگاهی‌بخشی به بازنشستگان در زمینه نیازهای ورزشی آنهاست. چراکه بهره‌مندی از سلامت حق بازنشستگان است و وظیفه ماست که این آگاهی را به بازنشستگان بدهیم. امید که با حمایت بازنشستگان به عنوان اعضای اصلی کانون‌ها بتوانیم در اجرای هرچه بهتر برنامه‌هایی که در نظر داریم موفق باشیم.