از این رو، به سراغ فاطمه حسین‌زاده سرپرست واحد مددکاری مستقر در بیمارستان نفت رفته ایم تا در گفتگویی کوتاه بیشتر با فعالیت های این بخش آشنا شویم.
چه فعالیت‌هایی در بخش مددکاری به انجام می‌رسد؟
مددکاری در واقع نقش آگاه‌سازی و حمایتی را بر عهده دارد. هماهنگی با تیم درمان، پزشکان، پرستاران و حتی پذیرش، از نقش‌هایی است که ما برای جلب آرامش و رفاه مراجعان خود باید پذیرا باشیم. البته باید بگویم وظیفه ما دریافت نوبت برای بیماران نیست اما در مواردی که بیماران با مشکلات خاص مواجه می‌شوند در این مورد هم به آنان خدمت‌رسانی می‌کنیم. در واقع می‌توان گفت حوزه فعالیت ما گسترده است و می‌توانیم در هر موضوعی که به بیمار ارتباط داشته باشد ورود کنیم و با شناختی که از بیماران خود داریم، ضمن آگاهی از مسائل خانوادگی، اقتصادی و اجتماعی آنها می‌کوشیم مشکلات آنها را در حد امکان برطرف کنیم.
سعی ما این است که درپی گفت و گو با بیماران ضمن یافتن راه‌حلی برای مشکلات آنان، به نوعی از آنها دلجویی کنیم. معمولا این آشنایی در طی گذران دوره درمان حاصل می‌شود اما گاهی هم خود بیماران یا همراه آنان به ما مراجعه می‌کنند. پس از ارزیابی شرایط بیمار، بر حسب نوع مشکل به کمک او می‌شتابیم و در این راه هر گونه خدمتی را در چارچوب قوانین به کار می‌گیریم. گاهی نیز نقش آگاهی‌دهنده داریم و در خصوص بیمارستان‌های طرف قرارداد یا مسائل دیگری که از ما سوال می‌شود اطلاعاتی در اختیار مراجعه‌کنندگان قرار می‌دهیم. روزانه به تمام بخش‌ها سرکشی داریم و از وضعیت بیماران اطلاع کسب می‌کنیم. در این دیدارها نیز هدایای کوچکی تقدیم افراد بستری می‌شود.
در طول روز چه تعداد مراجعه کننده دارید؟
آمار مراجعات ما بالاست. به غیر از مراجعاتی که روزانه بالغ بر 30 تا 50 تماس تلفنی و بین 60 تا 90 مراجعه حضوری است، از بیماران بستری در بخش‌های متعدد عیادت می‌شود.
فکر می‌کنید جای چه خدماتی در مجموعه خدمات ارائه شده خالی است؟
گمان می‌کنم خواسته بازنشستگانی که زمان استفاده از دفترچه‌شان منقضی شده یا به نوعی نیازمند دفترچه جدید هستند، این باشد که در بیمارستان نفت واحدی برای صدور دفترچه ایجاد شود. چراکه همان‌طور که گفته شد اغلب مراجعان ما از شهرستان و ناآشنا به محل دفاتر نمایندگی مستقر در تهران بوده و پیدا کردن مسیرها با وجود بیماری و ناآشنایی به مسیرها برای آنها بسیار دشوار است.
خواه‌ناخواه مشکلات مراجعه‌کنندگان روی شما نیز تاثیر می‌گذارد، چطور آسیب آن را دفع و روحیه خود را حفظ می‌کنید؟
مددکاری حرفه‌ای است که بیش از هر عامل دیگر به عشق و روحیه‌ای قوی نیاز دارد. اما مداومت و همنشینی پیوسته با افراد بیمار و گلایه‌مند ناگزیر بر روحیه افراد تاثیر خواهد گذاشت. به ویژه افرادی مثل مددکاران و یا کارکنان بیمارستان که به طور پیوسته در معرض دردمندی دیگر افراد قرار دارند. البته آموزش‌هایی که مددکاران در طول دوران کار و تحصیل دیده و مهارت‌هایی که آموخته‌اند و از همه مهم‌تر عشقی که به هم‌نوعان خود دارند و آسایش آنها را مهم‌تر از هرچیز می‌دانند، سختی‌ها را در نظر آنان آسان می‌کند. کوشش ما بر آن است که ضمن مدیریت بر روحیه خود، توانایی‌های افراد را به آنها یادآور شویم و به این شکل آنها را متوجه نعمت‌هایی که از آن برخوردارند کنیم.
ارتباط شما با مراجعان، پس از ترخیص نیز ادامه می‌یابد؟
بله. یکی از وظایف ما پیگیری پس از ترخیص است. به این شکل که باید با بیماران ارتباط برقرار کنیم و وضعیت آنان را جویا شویم. این پیگیری‌ها بین ما و مراجعان انسی پایدار ایجاد می‌کند که هر دو طرف از مواهب آن برخوردار می‌شویم. شاید یکی دیگر از زیبایی‌های کار ما نیز دلبستگی به این ارتباط‌ها و برقراری این پیوندهای انسانی است که جایگزینی برای آن نمی‌توان یافت.