در روزی آرام از ماه آبان، مصادف با یکشنبه ۱۱ آبانماه ۱۴۰۴، رئیس و دو عضو هیئترئیسهٔ صندوقهای بازنشستگی صنعت نفت، پس از پایان نشست کاری خود، به دیدار یکی از چهرههای باسابقه و محبوب صنعت نفت رفتند: آقای مهدی عابدی، بازنشستهٔ ۹۲ سالهای که سالها از عمر خود را در خدمت به این صنعت گذرانده است.
آقای عابدی با چهرهای پرانرژی و لبخندی همیشگی، در حیاط خانهاش ایستاده بود و با گرمی از حسین حسینزاده، علی کاردر و حمیدرضا عراقی استقبال کرد. این دیدار، فراتر از یک ملاقات رسمی بود؛ لحظهای برای زنده شدن خاطرات، گفتوگوهای فنی و مرور روزهای پرافتخار گذشته.
در جریان این دیدار، آقای عابدی با نگاهی دقیق به نقش صندوقهای بازنشستگی، از تلاشهای مدیران برای حفظ و توسعهٔ خدمات قدردانی کرد و گفت:«صندوق بازنشستگی، تکیهگاه روزهای پس از خدمت ماست؛ باید با مهر و مسئولیت از آن مراقبت کنیم.»
او همچنین خدمات درمانی صنعت نفت را مناسب دانست و خواستار بهبود تعرفهها برای رفاه بیشتر بازنشستگان شد.
در ادامهٔ گفتوگو، آقای عابدی پس از بیان خاطراتی از سالهای خدمت، با لحنی پرشور از عشق خود به ایران سخن گفت و تأکید کرد که چقدر دلباخته و دلبستهٔ این سرزمین است؛ سخنی که نشان میداد پیوند او با خاک وطن، فراتر از سالهای خدمت، ریشه در جان دارد.
در بخش دیگری از دیدار، از آقای عابدی با اهدای صنایعدستی ایرانی تجلیل شد؛ هدیهای که نمادی از فرهنگ و میراث کشورمان بود. اما لحظهای خاص، زمانی رقم خورد که اعلام شد حفاظت از گُلی در منابع طبیعی به نام ایشان ثبت شده است؛ نمادی از پیوند نام عابدی با خاک ایرانزمین. چشمانش گفتند آنچه زبان از گفتنش ناتوان بود؛ نگاهی که از جنس خاک، خاطره و عشق بود.
در پایان این دیدار، حسین حسینزاده، رئیس هیئترئیسه، با احترام گفت:«مفتخریم که در مسیر خدمت به بزرگانی چون شما هستیم. همهٔ ما با عشق و تعهد در خدمت خانوادهٔ صنعت نفت هستیم.»
و آقای عابدی، با همان رسم دیرینه، مهمانانش را تا دم در بدرقه کرد؛ گویی میخواست با این حرکت، مهر و احترام را به شیوهای اصیل و ماندگار نشان دهد.
