پیدا کردن سلیقه مخاطب برای نویسنده کار ساده‌ای نیست؛ به‌خصوص اگر قرار باشد برای کودکان و نوجوانان، با آن طبع رنگارنگ و متغیرشان مطلب بنویسیم. تازه اگر هم موفق شویم، این می‌شود سلیقه یک نسل؛ تاریخ مصرف دارد و بعد که همین کودکان به جوانی رسیدند، باید داستان‌ها را فرستاد به صندوقچه خاطرات آن‌ها و برای تازه‌واردها، داستان تازه نوشت.
می‌گویند هانس کریستین اندرسن، نویسنده مشهور دانمارکی، این مرز را شکست و داستان‌هایی نوشت برای کودکان تمامی اعصار؛ از نظر برخی از ما که همیشه چشممان به آن سوی مرزهاست، این ویژگی، یک شگفتی آشکار است؛ اما اگر سری بگردانیم و خودمان را ببینیم، آن‌وقت چشممان به مهدی آذریزدی می‌افتد؛ نویسنده‌ای که داستان‌هایی ابدی برای کودکان ایرانی نوشت. از سال 1335 تا 1388 که مهدی‌خان آذریزدی دارفانی را وداع گفت و پیکرش در «خرمشاه» یزد آرام گرفت، 30 کتاب برای کودکان و نوجوانان نوشت که برای همیشه در زندگی بچه‌های این سرزمین ماندگار شدند؛ داستان‌هایی که اگر قرار بود با زبان اصلی در اختیار مخاطبان قرار بگیرند، کودکان که هیچ، حتی بزرگ‌سالان هم حاضر نبودند تن به خواندن و شنیدن آن‌ها بدهند!
هنر آذریزدی این بود که قند پارسی را با فرمولاسیون جدید ساخت و ریخت داخل چای تلخ بچه‌های ایران! او داستان‌های کهن این سرزمین را خوب می‌شناخت؛ کلیله و دمنه را فهمیده بود؛ گلستان و بوستان را عاشقانه دوست داشت؛ نظامی و مولوی و عطار، رفقای گرمابه و گلستانش شده بودند؛ می‌دانست آن حرف‌های قلمبه را چطور مختصر و نرم کند و با زبان ساده، قصه‌ای برای بچه‌های بهانه‌گیر بسازد. آذریزدی، نویسنده محبوب کودکی ما، پدران و فرزندانمان بوده‌است و خواهد بود. بسیاری از هم‌نسل‌های من، نخستین‌بار مثنوی و خمسه و گلستان و منطق‌الطیر را از زاویه نگاه مهدی آذریزدی شناختند و چه زیبا و دلچسب بود ساعتی را با «قصه‌های خوب برای بچه‌های خوب» گذراندن. امروز، 18 تیرماه 1399، یازده سال از پر کشیدن آذریزدی می‌گذرد؛ اما او را می‌شود در فکر و اندیشه نسل‌های مختلف، زنده دید و تکریم کرد.